Mikill er sá vanmáttur.

  Að sjá einhvern sem þið elskið vera út úr heiminum í stóru krampakasti,   sjá húðlitinn breytast  og verða gráleitann, horfa á angistasvipinn á viðkomandi og geta ekkert gert nema vera til staðar og passa upp á viðkomandi slasist ekki.  Finna svo til með viðkomandi að það nístir í hjartað en geta ekkert aðhafst nema bíða eftir að kastinu linni.  Bíða svo milli vonar og ótta eftir næsta kasti.   Finna fyrir vanmætti sínum og reiði til almættisins. 

Lífið er ekki alltaf sanngjarnt. Það upplifi ég  í dag. 

 

 

Þekkið þið einhvern með flogaveiki...

Hafið þið horft upp á einhvern í flogakasti...

einhvern nákominn?   

 

Eitthvað mikið er að.

Mín fyrsta hugsun.  Misþroski datt mér strax í hug.   " Málörðugleikar , Lokar sig af inní herbergi" á fáa vini, á í námserfiðleikum og fl.  Týpísk misþroska einkenni. 

Líkt er með misþroska einstaklingum að  loka sig af inn á vernduðu svæði þar sem þeir fá að vera í friði ( herbergi sitt), horfa á bíómyndir, spila tölvuleiki.  Þurfa ekki að "feisa" lífið.   Ég fyllist vorkunnsemi í garð drengsins.  Eflaust leið/líður þessum dreng mjög illa. 

Og nú á hann að sitja í fangelsi í fjögur ár.  Hvernig mun staða hans verða þar?  Hvaða áhrif mun fangelsi hafa á drenginn?  Ég ætla þó ekki að gera lítið úr verknaðinum.  Hann stakk mann í bakið í þeim tilgangi að drepa hann.   En er fangelsi rétta lausnin?   

Dæmdur í fjögurra ára fangelsi fyrir tilraun til manndráps