Valentínusardagurinn

Verður maður ekki að vera smá væminn í tilefni dagsins?     Færði manninum mínum þetta ljóð eftir mig þegar við vorum nýbúin að kynnast.. hann las það og sagði uhu...takk, og lét það gott heita.  Spurði ekki einu sinni hvort það væri eftir mig , virkaði frekar óáhugasamur. 

Ég átti líka eftir að komast að því að hann hafði ENGAN áhuga á ljóðum og hvað þá skilning á þeim..hahaha.. frekar fyndið svona eftir á.  Ég bráðláta manneskjan hefði betur átt að kynnast honum örlítið meira  áður en ég lét þetta flakka!   En mér finnst ljóðið eiga ágætlega við í dag:

Yndislegt er að fá af lífinu að taka

að fá að elska finna til og þjást

því þjáningarnar fáum við til baka

borgaðar í kærleika og ást.

.  Gleðilegan Valentínusardag elskurnar

Hver vill ekki eiga börnin sín?

"Ein af ástæðum þess að pör sem ættleiða verja meiri tíma með börnunum er sú að þau vilja virkilega eiga börnin" úffffff ..maður fær bara nett samviskubit!  Ég sem er í fullri vinnu og skóla eftir vinnu og líka á laugardögum,  ég hef engan tíma afgangs til að sinna börnunum mínum!  

En mér finnst nú trúlegt að pör sem ættleiða fari ekki út í það nema hafa nógan tíma og mjög góðar aðstæður , fjárhagslega vel stætt fólk. Og þá fer ég að spá i hvort að maður eigi að vera að eiga börn nema vera fjárhagslega vel stæður, búin að koma fótunum vel undir sig og tilbúinn í barnauppeldið. Helst heimavinnandi. 

Ekki tvítug óþroskuð stelpukind í leiguíbúð með tvo ketti og jafngamlan mann sem dröslaðist fyrir rest á sjóinn því við áttum hvorki  til hnífs né skeiðar.    

 Og auðvitað VIL ÉG eiga börnin mín.  Hver vill það ekki

Þeir sem ættleiða verja meiri tíma með börnunum

Yndislegar gamlar myndir

Mamma.                              Agnes langamma

Bróðir hennar mömmu var að senda mér gamlar myndir sem hann var að skanna inn.   Yndisleg tilfinning sem fylgir því að skoða þessar gömlu myndir.   Margar myndir af langömmu minni í móðurætt, gamlar myndir af mömmu og ömmu, þarna var 20 ára gömul mynd af mér og bróður mínum og fleira.  Það er ljúfsárt að skoða þessar myndir, fylltist söknuði (  væntanlega fortíðarsöknuði - finn enga aðra skýringu :) .  Ég vistaði nokkrar af myndunum á bloggið, gaman að hafa góðan aðgang af þeim. 

Amma sama ár og ég fæddist.

 Afi og Gyða systir ömmu - bæði látin.

Anna Nicole Smith

átti sama afmælisdag og ég.  Var að lesa grein um hana í "Blaðinu" í morgun og þar sá ég það.  Hugsaði: Hlaut að vera, léttklikkuð eins og ég, munurinn er sá að hún leyfði sér það en ég held aftur af mér .   Munaði aðeins ári á okkur, ég átti stórafmæli í nóv. sl., hún hefði átt stórafmæli í nóvember nk.   

Öskudagsbúðarferð í dag með minnsta krílinu, reyna að finna draugabúning, reyndar er hann mjög fljótur að skipta um skoðun, gæti þess vegna orðið súpermanbúningur eða nornabúningur.

Og svo VERÐ ég að taka til , heimili mitt líkist orðið ruslahaugum, fullt af ruslapokum í eldhúsinu með flöskum og dagblöðum.  Er hætt að kaupa gos og ætla að líma blaðalúguna aftur.

Mikill er sá vanmáttur.

  Að sjá einhvern sem þið elskið vera út úr heiminum í stóru krampakasti,   sjá húðlitinn breytast  og verða gráleitann, horfa á angistasvipinn á viðkomandi og geta ekkert gert nema vera til staðar og passa upp á viðkomandi slasist ekki.  Finna svo til með viðkomandi að það nístir í hjartað en geta ekkert aðhafst nema bíða eftir að kastinu linni.  Bíða svo milli vonar og ótta eftir næsta kasti.   Finna fyrir vanmætti sínum og reiði til almættisins. 

Lífið er ekki alltaf sanngjarnt. Það upplifi ég  í dag. 

 

 

Þekkið þið einhvern með flogaveiki...

Hafið þið horft upp á einhvern í flogakasti...

einhvern nákominn?   

 

Eitthvað mikið er að.

Mín fyrsta hugsun.  Misþroski datt mér strax í hug.   " Málörðugleikar , Lokar sig af inní herbergi" á fáa vini, á í námserfiðleikum og fl.  Týpísk misþroska einkenni. 

Líkt er með misþroska einstaklingum að  loka sig af inn á vernduðu svæði þar sem þeir fá að vera í friði ( herbergi sitt), horfa á bíómyndir, spila tölvuleiki.  Þurfa ekki að "feisa" lífið.   Ég fyllist vorkunnsemi í garð drengsins.  Eflaust leið/líður þessum dreng mjög illa. 

Og nú á hann að sitja í fangelsi í fjögur ár.  Hvernig mun staða hans verða þar?  Hvaða áhrif mun fangelsi hafa á drenginn?  Ég ætla þó ekki að gera lítið úr verknaðinum.  Hann stakk mann í bakið í þeim tilgangi að drepa hann.   En er fangelsi rétta lausnin?   

Dæmdur í fjögurra ára fangelsi fyrir tilraun til manndráps

Hárréttur tími til að fá asmakast

eða hitt þó heldur . Eða hvað það var nú sem var að angra manninn.  

Dýralæknir sem veiktist í Suffolk ekki með fuglaflensu

Það bregst ekki!

Alltaf rétt áður en ég flughrædda manneskjan fer til útlanda þá gerist eitthvað svona.  Reyndar minniháttar í þetta skipti en alveg nóg til þess að ég muni flughræðsluna.  Annað hvort er ég svona hrikalega seinheppin eða þá að ég tek sérstaklega eftir svona fréttum rétt áður en ég fer sjálf í flugvél   Annars held ég að það hljóti að fara að rjátla af mér flughræðslan því þetta er fjórða utanlandsferðin mín á innan við ári , held þetta sé meira vani ( flughræðslan) .

Bilun kom upp í þotu Sterling

OOh flensan :(

Langt síðan ég hef bloggað. Próf í líffærafræði um síðustu  helgi sem gekk ágætlega í , vitlaust að gera í vinnunni, Shokkið ætlar að verða svo vinsælt.  Mjög spennandi og skemmtilegt.  Nema hvað í gær í vinnunni þá fór mér að líða svo furðulega, eins og eitthvað væri fast í hálsinum á mér og ég var alltaf að ræskja mig.  Svo varð ég þung yfir höfðinu en reyndi að hrista það af mér. 

Maðurinn minn hringdi svo í mig um fjögurleytið og sagðist halda að hann væri að verða veikur, skrýtinn yfir höfðinu og illt í hálsinum.  Ég hugsaði " Shitt hann varð á undan " en sagði; æ elskan, mér líður nákvæmlega eins    Í gærkvöldi vorum við  eins og hrúgöld..láum í sófanum stynjandi ( veikindastunur ekki láta ykkur detta annað í hug), vælandi hvort í öðru.  Fengum hvorugt stuðning enda sárvorkenndum við sjálfum okkur. 

Í morgun var hálsinn minn orðin ansi rámur og ég var eins og geltandi hundur.  Komin með hita og beinverki í þokkabót.  Og maðurinn minn var eins á sig kominn.  Hringdum í vinnuna okkar og létum vita.  Það var ekki farið með barnið á leikskólann fyrr en ellefu, maðurinn minn sá um það.  Ég hins vegar náði í strákinn í leikskólann.  Dúðuð eins og norðurpólsfari , í dúnúlpu með húfu,vettlinga  og trefil mætti ég á leikskólann , ekki furða þótt ég hefði á tilfinningunni að það væri horft á mig ( var ekki nokkura stiga hiti?) 

Hér sit ég nú fyrri framan tölvuna,  í grænum slopp ( úr Habitat, ekki skurðstofuslopp) eins og reytt hæna um hárið, í bleikum náttbuxum og bleikum bol og geri mitt besta til að skrifa lesanlegt blogg.  

Bið að heilsa ykkur í bili kæru vinir

Sjáið þið teljarann á síðunni minni?

Er hann horfinn? Eða er sjónin að gefa sig ?    Hvað er að gerast, fyrst myndin og nú teljarinn?